Część II - Rozdział czwarty

Część II

 

 

IV

 

 

    Następnego dnia rano przyjechała na wakacje Monika. Przyjeżdżała co prawda codziennie na treningi, ale nie mogła nocować, bo mama - nie wiadomo dlaczego - uparła się, że zanim zostanie na stałe, musi posprzątać w pokoju. I nie chodzi o jakieś tam normalne sprzątanie, tylko o generalne porządki. W wakacje! Początkowo próbowała mamę przetrzymać, ale kiedy zrozumiała, że takie przetrzymywanie może potrwać do końca sierpnia, postanowiła zrobić mamie na złość i wysprzątała pokój tak jak mama chciała. Niech ma! Mamie musiało zrobić się strasznie głupio, bo powiedziała tylko: „Widzisz, że się da?" i pozwoliła Monice nocować w Klubie. Dziewczynki bardzo się ucieszyły, że Monika może nareszcie zostać, bo lubiły ją coraz bardzie. Mieszkała co prawda w pokoju z Matyldą i Natalką, ale całe dni i tak spędzała z nimi. Gdyby przyjechała dzień wcześniej, nie dałyby się nabrać Filipowi. Monika jeździła już bowiem ponad rok, a od pół roku miała własnego konia, na którym startowała w zawodach. Można ją było zapytać o wszystko, bez obawy, że zacznie się nabijać. Monika doskonale rozumiała, co znaczy, kiedy jest się obiektem drwin i głupich żartów, bo do niedawna Filip z Matyldą jej robili na złość, a Matyldzie zdarzało się to i teraz. Na Filipa można się było przynajmniej poskarżyć i wtedy przez jakiś czas był spokój. Gorzej było z Matyldą, pan Mikołaj zawsze brał jej stronę i nawet nie chciał słuchać, kiedy ktoś mówił o niej cos niepochlebnego. Monika miała nadzieję, że dziewczynki zostaną w klubie i będą ze sobą trzymać, razem już tak łatwo się nie dadzą.

 

    Niestety, tego samego dnia okazało się, że wszystkie wakacyjne plany Moniki wzięły w łeb. Po śniadaniu poszła rozpakować swoje rzeczy. Chwilę jej me było, w końcu Karolina z Basią poszły zobaczyć, co zajęło jej tak dużo czasu. Monika leżała na łóżku, trzymała się za rękę i płakała.

    - Co ci się stało? - spytała zatroskana Basia.

    - Chciałam poprawić firankę i przewróciło się krzesło - wykrztusiła przez łzy Monika.

    - Pójdę zawołać pana Mikołaja - Karolina była jak zwykle rezolutna.

Pan Mikołaj przybiegł po chwili.

    - Co się stało? - zapytał przejęty.

    - Monika spadła z Krzesła - Basia chciała oszczędzić Monice kolejnych wyjaśnień.

    - Z krzesła? A po coś ty właziła na krzesło?

    - Poprawić firankę - Monika chciała przestać płakać, ale zupełnie jej to nie wychodziło, łzy leciały same.

    - Gdzie cię boli? - pan Mikołaj pochylił się nad leżącą dziewczynką.

    - Tu - Monika rozpłakała się jeszcze głośniej na samą myśl, że pan Mikołaj będzie chciał dotknąć bolącego miejsca.

    - Dobra, dobra! - pan Mikołaj podniósł do góry rękę - nie będę dotykał, ale chyba musimy zadzwonić po tatę. To trzeba prześwietlić.

Tata Moniki przyjechał po kilku minutach i zabrał Monikę do szpitala.

Tego dnia nikt już nie miał humoru. Monika na ostatnich zawodach zakwalifikowała się do mistrzostw. Podczas wakacji miała trenować, żeby przygotować się do zawodów jak najlepiej, zrezygnowała nawet z wyjazdu za granicę.

Wszyscy czekali na telefon od taty Moniki w nadziei, że ręka jest tylko potłuczona. Kiedy zadzwonił, zlecieli się wszyscy i patrzyli na minę pana Mikołaja, która robiła się coraz bardziej smutna. W końcu powiedział ,,cholera!" i wszystko stało się jasne.

    - Złamana - mruknął - i to paskudnie. Wsadzili ją w gips do pasa na minimum sześć tygodni. Z mistrzostw nici.

    - A niech to! - pani Marta wyglądała tak jak gdyby to ona złamała rękę.

    - Sama jest sobie winna, po co wchodziła na krzesło - tylko Matylda nie przejęła się zbytnio.

    - Żeby poprawić urwaną firankę, która tobie nie przeszkadzała od tygodnia - pani Marta była wyraźnie poirytowana.      - Dajcie spokój - powiedział pojednawczo pan Mikolaj. Ciekawe, co by powiedział, gdyby ktoś inny rzucił taką uwagę - pomyślała Basia, ale nie odważyła się powiedzieć tego głośno.

 

    Filip chyba przejął się historią z klejem. Przychodził pomagać dziewczynkom siodłać konie. Karolinie nawet konia wyczyścił, bo powiedziała, że mu tego nie daruje. Pozostałe dziewczynki czyściły same. Kiedy jeździły, siedział z panią Martą na ujeżdżalni i dawał im całkiem sensowne rady. Początkowo były ostrożne, ale kiedy pani Marta powtarzała podobne uwagi, zaczęły mu powoli ufać. Najczęściej - nie wiadomo dlaczego - pomagał Agnieszce. Dziewczynki przez pół jazdy jeździły bez strzemion, w końcu pani Marta pozwoliła im z powrotem wziąć strzemiona i okazało się, że udaje się coraz częściej siedzieć w kłusie ćwiczebnym bez kleju. Kiedy w przyszłości ktoś powie o nich „siedzą jak przyklejone", będą przypominać sobie Filipowy klej.