Część II - Rozdział pierwszy

Część II

 

 

I

 

     Dni ma obozie uciekały jeden po drugim. Wieczorem, kiedy Basia zasypiała, marzyła sobie, żeby tak było już zawsze. Dzieci z obozu podzieliły się na dwie grupy. Większa grupa przychodziła do stajni tylko na jazdę. Pani Marta nazywała ich pogardliwie "dupotłukami" i właściwie zupełnie ich nie zauważała. Po jazdach grali w piłkę albo się opalali, chodzili na basen albo romansowali. Były to w większości starsze dziewczyny, które przez całe dziesięć dni nie potrafiły nauczyć się anglezować. Nie było z nimi o czym rozmawiać. Dziewczynki z pokoju Basi były zupełnie inne. Po dwóch dniach wydawało się, że znają się od zawsze. Całe dnie spędzały w stajni lub na ujeżdżalni, kiedy trenowali starsi, albo same jeździły. Konie były też jedynym tematem rozmów. Dziewczynki jeździły jeszcze do lasu, ale po południu, kiedy odbywały się treningi, zawsze miały w pogotowiu toczki, bo zwykle sportowcy dawali im konia do stępowania. Po treningu koń musi jeszcze dziesięć, dwadzieścia minut chodzić stępem, aż do czasu, kiedy wyschnie z potu i wyrówna oddech. Dla zawodnika jest to nudny obowiązek, i wszyscy z przyjemnością wyręczali się dziewczynkami. A dla dziewczynek była to nie lada frajda, tym bardziej, że na końcu jechało się jeszcze do rzeczki. Kiedy koń był już zupełnie suchy i spokojnie oddychał, zjeżdżało się bardzo stromą dróżką do głębokiego jaru. Na dnie jaru płynął szeroki strumień albo - jak kto woli - wąska rzeczka. Jechało się tą rzeczką pod prąd ponad dwieście metrów. W niektórych miejscach woda zakrywała koniom ledwie kopyta, ale w innych sięgała prawie do brzucha. Niektóre konie uwielbiały takie zakończenie jazdy, grzebały nogami w taki sposób, że często wracało się z przejażdżki całkiem mokrym. Wyjeżdżało się z jaru jeszcze bardziej stromym wyjściem z drugiej strony klubu. To w czasie stępowania koni dziewczynki dowiedziały się, że kiedy jedzie się stromym zjazdem, trzeba pochylić się do przodu, a nie do tyłu, i jechać prostopadle w dół. Agnieszka, która jeździła również, na nartach, mówiła że trzeba jechać "na krechę". Dowiedziały się też, że w czasie wyjeżdżania stromym podjazdem wodze powinny być puszczone, trzymać należy się grzywy. Woda w rzeczce była lodowato zimna, dzięki temu świetnie chłodziła koniom ścięgna po forsownym treningu. Zdarzało się jednak, że w rzeczce lądował jeździec i wtedy temperatura wody nie była już zaletą, przynajmniej dla osoby, która do niej wpadła.

 

 

    Kiedyś Basia musiała zostać dłużej w stajni. Dżinks, na którym tego dnia jeździła, miał dugą sierść i czyszczenie po jeździe zabierało dwa razy więcej czasu niż w przypadku innych koni. Kiedy w końcu przyszła na ujeżdżalnię, wszystkie dziewczynki stępowały już jakieś konie. Trenował jeszcze tylko pan Paweł na wielkim jak góra Cezarze. Basia była trochę zła na siebie, że tak długo zmarudziła w stajni, bo przecież pan Paweł na pewno nie da jej do stępowania Cezara, a zresztą chyba by się nawet bała. No trudno, może będzie stępować jakiegoś konia po następnym treningu. Usiadła na ogrodzeniu i patrzyła z wielką przyjemnością, jak Cezar pokonuje coraz większe przeszkody. Po każdym skoku pan Paweł głaskał go po szyi, a pani Marta podnosiła drągi jeszcze wyżej. Na końcu przeszkoda była już dużo wyższa od Basi.